Donderdagmorgen na de gebruikelijke Franse traditie van brood en confituur,alhoewel het in dit hotelletje wat uitgebreider is ,gingen we weer op pad.

Nu stond de col de Tourmalet op het programma,een reus van 2115 meter hoog en waarvan de beklimming 17 kilometer lang is.De wegen op deze col zijn op sommige plaatsen zo smal dat je amper met een andere auto kan passeren, laat staan als je een mobilhome als tegenligger hebt want dan is het manouvreren geblazen. Door een of ander toeval heb ik,Nancy ,altijd de dalkant aan mij en mag ik altijd de dieperik inkijken,het handvat van autodeur heb ik dan ook bijna kapot geknepen.

Onderweg reden we 2 coureurs voorbij die ons bekend voorkwamen van de dag voordien op de col d'Aubisque. We hadden toen per toeval foto's genomen van hen en daarna op de top e-mails uitgewisseld om de foto's te kunnen opsturen. Op de Tourmalet kwamen we deze Ierse wielerfanaten dus terug tegen.

's Middags zijn we gestopt in Bagneres de Bigore en hebben we heel lekker gegeten op een gezellig pleintje met mooie terrasjes.

Daarna reden we naar Tarbes maar deze stad kon ons eigenlijk niet bekoren.Misschien lag het aan ons want het was rond de 30 graden en dus veel te warm om rond te slenteren in een stad.

Terug in Lourdes aangekomen zijn we 's avonds nog iets gaan eten ,hebben nog wat rondgewandeld langs de kitscherige winkeltjes en nog efkes naar de dagelijkse processie gaan kijken.

Het hotelletje waar we logeren is zo nog eentje waar alles gedaan wordt door de baas en zijn vrouw en waar je wordt opgewacht door een lieve Duitse Herdershond. Het is een proper hotel en een beetje gedateerd maar de vriendelijkheid kom je niet zo vlug meer tegen .

De man loopt zijn benen vanonder zijn lijf voor zijn gasten en bij het wegrijden deze morgen komt hij ons nog achterna om een hand te kunnen geven en ons nog uit te wuiven. Waar kan je tegenwoordig nog zo een vriendelijke hoteliers vinden de dag van vandaag?

De derde dag op rij hadden we nog een andere col voorzien ,een die nu op weg lag naar Toulouse. De col de Portet d'Aspet is ‘maar' een 1000 meter hoog maar is beter bekend omdat Fabio Casartelli er gestorven is tijdens de Tour de France van 1995.

Op de plek in de bocht waar hij gevallen is met Johan Museeuw in de buurt staat een gedenkplaatje . Een beetje verderop hebben ze een monument ter ere van de jonge wielrenner geplaatst , waar we dan ook bij gestopt zijn.

Deze col is heel anders dan de Tourmalet ,hier staan heel veel bomen en je zou bijna denken dat je in de Ardennen bent ,alleen veel steiler en hoger.

De weg naar Toulouse hebben we via de snelweg verder gereden naar het hotel. De stad heeft een grote peripherique en hier wist ons madame van de gps ons weer verkeerd te sturen . Na bijna 2 weken rondrijden door Frankrijk denk ik dat ze stilaan overwerkt geraakt want ze stuurde ons regelrecht een péage snelweg op richting Andorra. Op dit stuk weg was er een 20-tal kilometer geen afrit en aangezien we diezelfde weg ook weer terug moesten nemen was dit een ommetje van bijna 50 km.

Uiteindelijk zijn we dan toch aan het hotel geraakt en hebben we daarna nog efkes kunnen profiteren van het hotelzwembad.

Na wat te zijn uitgerust zijn we naar het centrum van Toulouse gereden. Spijtig genoeg gingen de winkels bijna sluiten, wat voor onze portemonnee dan weer beter was natuurlijk.

Toulouse is een stad die ons erg goed bevallen is, het is er erg gezellig met een mooi stadhuis aan een groot plein en die gelegen is aan de Garonne en Canal du Midi.

Een nadeel ,of voordeel voor later ,is dat er grote werken aan de gang zijn . Al wie dus hier over een paar jaar naartoe komt ,kan dan een prachtige opgekuiste stad bezoeken.